Özgecanın herkesi şaşırtan babası Mehmet Aslan: Kalbime ateş düştü ben yandım | Ayşe ARMAN | Köşe Yazıları

Yıkıldık. Biz boştuk. Özgecan cinayetinden sonra hepimiz kendimizi onun yerine koyduk. Herhangi birimizin başına gelebilirdi. Bütün ebeveynler titredi. Çünkü kurban kendi kızı olabilir. Onun vahşi cinayetini tüm hücrelerimizde hissettik. Ağladık Öfke hissettik. İsyan ettik.

Katillerinin en ağır cezayı çekmesini istedik. “Provokasyon yok, iyi davranış yok!” İndirim yapmayın. Olabildiğince yüksek sesle bağırdık. Sokağa koştuk, alışılmadık bir davranıştı ve buna uymayanlar ölüm cezasının yeniden getirilmesini talep etti. “Nasıl olsa Hanya ve Konya’yı hapiste göreceksiniz!” Kısasa kısas isteyenler diyenler de oldu… Bütün bu sesler ve tepkiler yükselirken… Azmini, sakinliğini ve kibarlığını hep bir kişi korudu: Özgecan’ın babası Mehmet Aslan. Sağduyulu ve şefkatli konuşmaları herkesi şaşırttı, canınızı aldılar… Kendi deyimiyle meleğinizin kanatlarını kestiler. Söyleyebileceğini söylüyorsun, dedi. Çıkardığı her şovu gördüm. Her zaman bir şekilde “insanlık dersi” verdi.

Okuma: özgecan babası ne iş yapıyor

Tüm cellatlara rağmen: “Herkes barış içinde yaşasın!” Sanki başka bir dünyadan geliyordu. Seninle tanışmak istedim ve ağabeyin Yaşasın Aslan’ı aradım. Ailece günlerini evlerinin altında bulunan sempati çadırında geçirdiklerini ve akşamları hastanenin acil servisine taşındıklarını anlattı. Çünkü her gece aile dışında biri ya tansiyonu yüksek ya da çarpıntısı oluyor ve dayanılmaz acılar çekiyordu.Bir başka aile. Fikrini almak için konuşmak isteyen herkese çok iyi davranıyorlar, “Defol kardeşim, acı çekiyoruz!” Aslan ailesinin kökleri Horasanlıdır. Elazığ’a yerleşirler ve oradan Mersin’e geçerler. Mehmet Aslan orada büyümüş, büyümüş, babası gibi saygı duyulan, kendini ifade eden, hayatın her aşamasında dinlenen, lise mezunu, grafik tasarımcıdır. Zarf tasarlar, kartvizit basardı… Ama bir gece ofisine girip tüm matbaa makinelerini çaldılar. Sonra evden çalışmaya başladı. Sizce de eve hırsız mı girdi? O zamandan beri düzenli bir işi olmadı. Kendine ait bir evi yok. Annemle yaşıyorsun. Eşi bir nakliye şirketinde çalışıyor…” Özgecan’ın babasıyla ilişkisi çok özeldir. Psikoloji eğitimine, diğer kızının konservatuarda müzik eğitimine katkıda bulundu… Biz ona “Özgecan” diyoruz, aslında ailesi ve etrafındaki herkes ona Özge diyor. Ayrıntıya girme kardeşim. Bilmiyorum! Benden sadece iki yaş büyük, 47 yaşında. Ama ruhu yaşlanmış gibi. Bana bu dünyada birçok kez gelip giden çok gelişmiş bir ruh izlenimi verdi. Derin ve katmanlı konuşuyor. Farklı konuşamıyor bile, farklı bir bilgelik seviyesinde, tasavvufa olan ilgisi hemen belli oluyor. Kalbim ağrıdı, sakalı üç günde bembeyaz oldu. Ama beni asıl şaşırtan abisi Yaşasın Aslan’ın “Sana bir şey soruyorum” demesi oldu. “Tabii dinliyorum” dedim. “Nasıl?” Aile, kızlarının öldürüldüğünden haberdardır, ancak bizim bildiğimiz detaylara sahip değillerdir. Eve gazete getirmedikleri için internette onları takip etmesine izin vermiyorlar.Kimse Mehmet Aslan’ın karşısına çıkıp Özge’nin son anlarını ve maruz kaldığı işkenceleri anlatmıyor! Belki bu röportajı da okumamıştır.

Yaşasin Bey Amca, Özge’yi teşhis etmeye çalıştı, ağladı ve “Kardeşim son bir kez kızını görmek istedi ama izin vermedim. ‘Yüzü iyi durumda değil’ dedim. ‘Unutma Özge hep gülümser kardeşim’ dedim. Çünkü kızını böyle görseydi hayatına devam edemezdi… “Yaşasın Aslan, bana işkenceyle ilgili bilmediğimiz detayları anlattı. Çok çok kötü. Büyük bir dayanışma içindeler. Yaşasın Bey diyor ki: “Kardeşimin sabrı da bizi destekliyor. Sağduyusuna karşı fazla ileri gidemeyiz. Abim hep böyleydi, çocukken bile farklıydı…” Bu acılı babayı dinleyelim, yüreği güzel insan Mehmet Aslan…

Özgecan, okuyan Üniversitede psikoloji okuyor, dolabında Kanadalı rock şarkıcısı Avril Lavigne’in fotoğrafları var. Kütüphanesinde Freud’dan Nietzsche’ye, Ahmet Hamdi Tanpınar’dan Hakan Günday’a, Halil Cibran’dan Adam Fawer’a pek çok yazarın kitapları var.

Nasıl, ne diyeceğimi bilemiyorum. Sempatilerim. Allah sabır versin…

-Teşekkürler, kaçırmayın.

Kızınızın zulmünü düşünmüyoruz bile. bir an. Kim bilir nasılsın…

– Elbette iyi olamazsın ama yine de teşekkürler. Bazı fiziksel problemlerimiz var, ailemizden biri sürekli hastanede.Özge gittiğinden beri her akşam gündüz taziye çadırında, gece hastane acilindeyiz. Ama yaşadığımız acılara rağmen aklımız hâlâ yerinde.

30 yıldır iyi bir insan olmaya çalışıyorum

Tüm Türkiye söylediklerinize ve size hayran. Büyük bir vahşetle karşılaştın ama “Sevmekten başka çaremiz yok!” dedin. Herkesin şaşkınlıktan dili tutulmuştu. Nasıl bu kadar sakin kalabiliyorsun?

-Peki efendim, bu ciddi olayın üzerinden yıllar geçmiş olsaydı, sizin alışık olduğunuz tepkiyi verirdim. Başka bir deyişle, zihnim engellenecekti, hangi duyguları beslesem ve güçlendirsem, bunlar ortaya çıktı. Ancak bu, yıllar içinde değiştiğim anlamına geliyor ve acımı ifade etme şeklim de öyle.

Yıllar içinde ne oldu?

– denedim. İyi bir insan olmaya çalıştım. Benimki bir iddia değildi, 30 yıllık bir uğraştı. 30 yıldır bu amaç için savaşıyorum. Mümkün olduğunca egomu sıfırlamaya çalışıyorum. Egomun beslendiği tüm kanalları zayıflatmaya çalışıyorum. Ama elbette kolay olmayacak. İnsanlar değişmek isteseler de değişemezler. Değişimin nasıl olacağını anlaması 15 ila 20 yıl alıyor.

Çocuğu vahşice öldürülmüş bir baba olarak merhametli konuşmanızın açıklaması ne olabilir? Bize bir ders vermek ister misin?

-Estağfurullah! İçimde ne varsa, dilimdedir. Dilimde ne varsa içimde o var…

Önünüzdeki katillere karşı yine de soğukkanlılığınızı koruyabilecek misiniz?

– Ben böyle empati kurmak istemiyorum. Senin sorduğun soruyu ben de kendime sordum. Onları affetmeye hiç niyetim yok. Cezalarını çekmelerini istiyorum.

Ama “Onların peşine düşme!” “Ödesinler!” diyorlar. Bu noktaya nasıl geldiniz? Bu inanılmaz bir başarı! Acıyla yanan bir adam nasıl olur da evladının katillerine karşı bu kadar hassas olabilir?

-Peki efendim, sonuç olarak dünyayı bir savaş alanına çevirir ve insanları içine iter. Talihsizlik I Yıllarca ruhumla mücadele ettim. Hep güzellik aradım. İnsanlara olan saygımda, sevgimde ve saygımda asla başarısız olmadım. En zor durumlarda bile “bilinçli sessizliği” seçtim.

Hırs ve intikamdan bu şekilde mi kurtuluyorsunuz?

-Evet. Şöyle açıklayayım: Bir insan toprağa bir tohum eker. O tohumun büyüyüp fidan, gül, ağaca dönüşmesi ve meyve vermesi zaman alır. Ama o tohumu ekmezsen, o sonucu alamazsın. Bu istemektir. Ama sadece istemek yetmez. Sulayacaksın, doğrayacaksın, savaşacaksın, umursayacaksın. Güneş görecek ve biraz zaman geçecek. Ancak o zaman meyveyi alabilirsin. Aynısı insanlar için de geçerlidir. İnsan değişmek istiyorsa, iyiye ve güzele yönelmek istiyorsa kalbine bir sevgi tohumu ekmelidir.

SİZİ DEĞİŞTİRECEK KİŞİ, GELİN BULUN!

<img src="https://i4.hurimg.com / i /hurriyet

harikaydı, pes etmedi

En iyilerini de belirlediniz mi?

-Evet. Kızlarıma isim verdim. Özge ve Best. Müzisyen biri olarak diğer kızıma Beste adını verdim. Ayrıca müziğe olan ilgisini geliştirmek için konservatuarda okuyor. Çok yakın iki kardeştiler.

Bu bizim başımıza hiç gelmemiş gibi davranıyoruz. Sanki her zaman bir başkasının, komşunun başına geliyormuş gibi.

Ayrıca bakınız: Boş Araziler Üzerine İş Fikirleri Morfikirler

– Ben de aynı şekilde hissettim. Benim başıma gelmezdi. Kişi ölümü kendisine, bir aile üyesine veya sevdiklerine bağlamaz. Ama her can ölümü tatmalıdır.

Çantanızda neden biber gazı var?

-Bildiğiniz gibi ortam iyi değil. Annesi bazen geç kalabiliyor, bazen arkadaşlarıyla kafeteryada yiyip içebiliyordu, bu yüzden tedbir olarak yanında taşımasını istedi. Ama olmadı.

Özge’nin kişiliğinin en belirgin özelliği neydi?

– Çok hırslı ve çalışkandı. Pes etmemesi gerektiğini biliyordu. İnsanın dış dünyada bir amacı, iç dünyasında büyük bir hayali olmalıdır. O da. Dedim ki: “Gerçek olduğunu hayal et!” Bu cümleyi ilk duyduğumda çok şaşırmıştım, çünkü biz küçükken çevremizdekiler bize “Eliniz boş hayal kurma!” derdiniz. Bunu kızlarıma hiç söylemedim.

O gün yanında bir telefonu olsaydı sonuç farklı olur muydu? Aklınıza böyle şeyler geliyor mu?

-Bak, her şey Allah’ın takdiridir. Bunca yıldır yaşadığım tecrübelerin bu ilahi tezahürün hazırlıkları olduğuna inanıyorum. Sanki bu acıya katlanmak için eğitildim. Ve sonunda söylenecek bir şey yok. Bir sonraki kelime sadece sahibiyle konuşulur. Ama tabii ki şaşkınım. Bu olayda tesadüfi olamayacak ilahi bir plan vardır.

Nasıl yani?

-Genellikle telefonunuzun yanınızda olması gerekir, değil. Bu arkadaşla vakit geçirdikten sonra hep otobüs durağına gittiler, ilk önce Özge bindi. Bu sefer tam tersi oldu…

BEN KARŞI OLSA SEVDİM DERSİM

Şey, kızınızın babası. Onun felaketi diğer kızların hayatını kurtarabilir mi? Böyle bir umudunuz var mı?

-Olmaz mıydı? Tabii ki, her insanın kaderi benzersizdir. Ancak kesin olan şey, Özge’nin bir şeyleri değiştireceğidir. Belki kadına yönelik şiddete karşı daha duyarlı hale geliyoruz, toplu taşıma araçlarına kameralar yerleştiriliyor, idam tartışmaları belli bir caydırıcılık yaratıyor, belki birbirimize karşı daha merhametli oluyoruz. Küçücük bir kelebeğin kanat çırpışı on binlerce kilometre ötede bir kasırgayı tetikleyebilirse, Özge bu ülkede çok şey değiştirebilir. Umarım öyledir.

Sabah uyandığınızda, bir an için bu olay hiç yaşanmamış gibi mi geliyor?

-Evet.. .Ama birdenbire hatırladım

-Evet. p>

Karşınızda olsaydı ne söylemek isterdiniz?

-Onu çok seviyorum…

30 YILDIR BU ETKİNLİK İÇİN HAZIRLANIYORUM

Neden idama karşısın? İdam cezasına ideolojik olarak karşı çıkanlar olabilir, bunu anlıyorum ama kendi çocuğuna gelince sular kesiliyor… Evet, ilahi adalet tecelli edecek, buna da inanıyorum. Ama çözüm idam değil. Ölüm cezası caydırıcı olabilir ama kızım yüzünden tartışılıyor olması da beni rahatsız ediyor.